Қирқ йилдан буён гулчилик билан шуғулланаман. Оллоҳга минг қатла шукурки 91 ёшни қоралаган бӯлсамда, гулларни севиб парвариш қиламан. Гуллар ичида атиргул нафақат нафис чиройи, балки шифобахшлиги билан ҳам ажралиб туради.

Маълумамон аст, ки масъалаҳои ҳимоянамоии ҳуқуқҳои инсон бар асоси ғояи "Барои манфиати инсон" ва амалнамоӣ ба он самти афзалтарини ислоҳоти Ӯзбекистони нав ба шумор меравад.

Шоири маҳбуб ва маъруфи Самарқанд, омӯзгори собиқадор, марди дарёдилу эҷодкори сермаҳсул, узви Иттиҳоди эҷодии журналистони Ёзбекистон Салим Кенҷа аз олам даргузашт.

Барои ободу сарсабзгардонии масканҳо дар ҳамаи маҳаллаву муассисаҳо гулу ниҳолҳо мешинонанд.
Модари писараки 8 солае вафот кард. Падараш зани дуввум гирифт.
Як рӯз падараш аз писарак пурсид:
- Писарам, ба назари ту фарқ байни модари аввал ва модари нават дар чӣ аст?

Барои деҳқону фермерони ҷавон ва ҷавононе, ки ба хоҷагии қишлоқ шавқу ҳавас доранд, агро марафон - машварати деҳқонҷавонон ташкил гардид. Дар он шогирдони техникуми агробиотехнологии Гулобод низ иштирок намуданд.
Самарқанд аз қадимулайём то замони мо маркази тамаддун, адабу фарҳанг, илму маориф, таълиму тарбия буду ҳамин тавр хоҳад монд. Устод Рӯдакӣ, Ҷалолиддини Балхӣ, Низомии Ганҷавӣ, Умари Хайём, Камоли Хуҷандӣ, Ҷомиву Навоӣ, Туғралу Айнӣ, Ҳасан Ирфону Ҷавдат, Ориф Гулханию Васфӣ, Деҳотиву Фотеҳ Ниёзӣ, Ҳабиб Юсуфию Фазлиддин Муҳаммадиев ва садҳо нобиғаи сухан маҳз бо муҳити созгори ин диёри шӯҳратёр пайвандии устувор доштанду баҳраҳои зиёди маънавӣ насибашон гаштааст. Ҷавонони бешумори мамлакат имрӯз ҳам барои гирифтани маълумоти олӣ ба даргоҳҳои маърифати Самарқанд майлу иштиёқи баланд зоҳир мекунанд.

Мактаби миёнаи рақами 16-и деҳаи Ӯрташиқ яке аз таълимгоҳҳои машҳуру номдори на танҳо ноҳия, инчунин вилояту ҷумҳурият аст. Ҳоло дар макони илм беш аз 2 ҳазору 500 нафар фарзандони чанд маҳаллаҳои гирду атроф таълиму тарбия мегиранд. Аммо чӣ ҷои руст кардан аст, солҳои охир дохил шудани хатмкунандагон ба мактабҳои олӣ коҳиш ёфтааст.
Зинµор, ба µирфати падар кґш,
Дар дидаи мардум аз µунар їґш.
Ґар їо, ки равє, писанд оє,
Пеши µама сарбаланд оє.

Токпарварӣ, яъне ангурпарварӣ яке аз бахшҳои боғдории анъанавӣ буда, дар ҳаёти мардум мавқеи махсус дорад.
Токи ангурро дар ҳавлӣ, дар боғчаҳои алоҳида ва болои талу теппаҳо парвариш мекунанд. Дар ҳавлиҳо, маъмулан, барои парвариши ангур "воиш" (чайла, хавоза) месозанд. Инчунин дар боғҳо ба тариқи "ҷӯягӣ" ва дар талу теппаҳо ба тарзи "буттагӣ" низ парвариш мешавад. Барои афзоиши ток ё ниҳоли ангур аз шохи серҳосилу солим ба дарозии 40-70 см "қаламча" мегиранд.
Copyright © 2025. Субҳи Гулобод. Сайт материалларидан фойдаланганда www.gulobodtongi.uz манбаи кўрсатилиши шарт.
Матнда хатолик топдингизми? Матнни танлаб CTRL+ENTER босинг.